komma-mannheim

Aslında bu kitabı okumaya başladığım zamanı hatırlamıyorum ve bu yüzden bitirdiğimden bu yana bir haftadan fazla zaman geçti ve kitaptan geçmemin beni çok uzun, çok uzun sürdüğü anlaşıldı. 300 yüz sayfa düzyazı zar zor geçmektedir. Şimdi, dürüst olmak gerekirse, bu büyük olasılıkla hızlı okuma veya sprint okuma yetersizliğime atfedilebilir; hayır, zorlukla jog okuyabilirim, kendi kendime tanı koyduğum ADD veya DEHB nedeniyle o kadar yavaş, ya da belki sadece ağrılı göçebe bir zihin gözüm var. Ama sonra sanırım, belki bunların hiçbiri neden değil. Belki Kerouac, okuyucularının Yolda salyangoz sürünmesini (şimdi abartıyorum) dolaştırmasını istiyordu. 16 yaşındayken, iyi bir arkadaş ve babasıyla birlikte batı New York bölgesinden Roswell, NM'ye kros seyahat etme şansım oldu. Babasının istasyon vagonundaki iki buçuk haftalık yolculuk, bizi 20 eyalette, ver ya da al ve ülkenin dört bir yanındaki Ulusal Tarihi yerler ve parklara götürüyor. Tüm bu manzaraları hatırlamak kolaydır: St.Louis'teki kemer, Billy The Kid's Grave, 4-Corners, Area 51, Yellowstone ve benzeri, bu da hafızamı domine edebilecek ve biraz daha hatırlayacağım, ama bazılarım en iyi, en canlı hatıralar Indiana ovalarında rüzgarla sessizce sürdüğümüzde ya da otoyolda Salt Lake City'ye göz attığımızda ya da üçümüz ilk olarak New Mexico'nun kırmızı tepelerinden hevesle geliyorken izliyoruz Roswell'in beklentisi. Yoldayken daha basit, daha az şiirsel bir ifadeyle. Kerouac'ın detaylara gösterdiği dikkat bana, benzer bir hatırlama, Dean'in seyahat ettikleri gibi sonsuz görüşmelerine rağmen, arabanın camlarının titremesi manzarasının keskin bir farkındalığı ve yutulmasından bahsediyor. Yabancı bir yeri ziyaret eden bir gezici gezgin gibi, Yolda yavaş ve dikkatli bir şekilde okur, okuyucunun yolculuktaki her görüntüyü ve her sesi almasına ve kucaklamasına izin verir, asla net, ayrıntılı fotoğraflar çekmek için çok hızlı hareket etmez, ancak asla Durduruluyor.

2020-01-20 06:21