D itibaren Kade, Gana
Baxter bir yazarın yazarıdır ve genel olarak neredeyse mükemmel planlamasına avlanabilirken, bu romandaki mimarisini gözden kaçırmakta zorlandım. Çok mükemmel yapılandırılmış, çok sivri bir şekilde karakterize edilmiş. Mükemmelliğini göz kamaştırıcı değil öngörülebilir buldum, karakterleri beklenmedik bir şekilde tipik olacak kadar iyi çizildi.
duygusal, çalkantılı, ne yazık ki, tam olarak girebileceğim bir deneyimden, empatik olarak, okuyucu olarak bir diziden daha sık ortaya çıktı. Bence bazen allende kendi çabaları tarafından büyülenmiş bir LITTLE ve sevgi dolu, el kalmak kullanılmış olabilir.
Büyük kitap ....... kalbi kıran hikaye!
Kitabın tadını çıkardım, çünkü Pinot Noir'e takıntılıyım (ve hatta Sideways filmi çıkmadan önce), bu yüzden insanların (yani UC Davis'in) ABD'de Pinot'un nasıl üretilemeyeceğini düşündüğü konusunda tarihsel bir bakış açısı elde etmekten keyif aldım . Pinot'un büyümek ve şarap yapmak için "zor" olduğunu biliyorum, bu yüzden neden ve hangi yollarla ilgili birkaç ayrıntı öğrenmek iyi oldu.
From the author of Artemis Fowl series comes another delightfully mischievous, strong-willed young hero: Cosmo Hill. An 13-year-old orphan--or parentally-challenged, as it's called in Satellite City--Cosmo is bound the grueling demands of life in the Clarissa Frayne orphanage (think 1984 for kids, but with harsher conditions). The youngsters there are forced to serve as "product testers" for a whole host of dangerous and potentially lethal array of products. Cosmo is desperate to escape--he knows he'll die if he doesn't--so he leaps at his first opportunity. After the accident which allows him to escape he encounters three "youngsters": Stefan, an 18-year-old boy with a dark past; Ditto, a "Bertoli Baby" (he looks like a toddler but is actually 28-years old) who serves as the group's medic; and Mona, a fast-talkin, street smarts kinda girl Cosmo's age. Another funny, fun-for-kids-and-adults kinda children's book, this one fulfills my own love for dystopias and hard science fiction in a fun, eighth-grade way. I actually enjoyed this book quite a bit more than I have any of the Artemis Fowl series, and I originally thought there might be more on the way, but three years later it appears Colfer is intent to maintain his Fowl franchise. Irregardless, his sarcasm is delightful in all his work, but shines especially in The Supernaturalist.
My niece Jaime read this and wrote a review, and I realized I'd read it a while back. It obviously didn't make as much of an impression on me because I'd forgotten reading it. I have to say though I was impressed with my niece's analysis. It aroused a lot of emotion in her, despite the ending disapppointing her fiercely. But the fact that it evoked such a strong response says something quite positive about its worthiness to be read. I read it much less seriously and am wondering if now I should go back and reread it so I can discuss it with you, Jaime.